เช้าวันนั้น เหมือนทุกๆ วัน ที่ผมตื่นนอนแบบเพลียๆ เวลา 06.30 น.
ตามปกติของคนทำงานทุกวัน และสะลึมสะลือเดินเข้าห้องน้ำ ไม่ได้คิดอะไร
ไม่ได้ฟุ้งซ่านอะไร แต่ทำไมตอนปลดทุกข์ นอกจากความง่วง การปลดปล่อยทำให้ได้มาซึ่ง
ความคิดที่เป็นเหตุเป็นผล ไม่รู้พรั่งพรูมาจากไหน เรียกได้ว่า เป็นช่วงเวลาแห่งความคิดสร้างสรรค์
เข้าอกเข้าใจชีวิต กันเลยทีเดียว
ขอเรียกความคิดวันนี้ว่า " นักวางเพลิงเวลา"
แน่นอนที่สุดว่าเราทุกคนรู้ว่า
วันหนึ่งมี 24 ชม.
อาทิตย์หนึ่งมี 7 วัน
เดือนหนึ่งมี 30 วัน
ปีหนึ่งมี 365 วัน
ชีวิตหนึ่งมี ........... วัน
สมมุติ ว่ามีอายุได้มากสุด 60 ปี ก็ได้ เอาง่าย ๆ
60 x 365 เท่ากับ 21,900 วัน อันนี้โดยประมาณ
เราใช้เวลาเท่ากันในแต่ละวัน เท่ากัน คือวันต่อวัน
เวลาแต่ละวันผ่านไปเร็วเท่าไหร่ คำตอบคือ เท่ากับที่มันจะเดินได้นั่นแหละ ( กวนไปมั้ย ?)
ขึ้นอยู่กับสถานะการณ์ และอารมณ์ อะไรขณะนั้น แต่มันก็ไม่ได้มากกว่า 24 ชม. มันก็เท่ากันทุกวัน
รู้สึกตลกตัวเอง ขึ้นมาทันทีทันได เรานี่ชอบเผาเวลา จะทำอะไรต้องมีอืดอาด ลีลา กันบ้าง
เป็นนักวางเพลิงเวลา โดยแท้ แต่อีก ซีกหนึ่งของความคิด ที่ยังมีความต้องการ
เราเผาเวลาไปเพื่อ
ความสุขของเราเอง
ความพอใจของเราเอง
ความสบายของเราเอง
ความต้องการของเราเอง
หรือว่า
ความเบื่อหน่ายของงาน
ความควาดหวังจากภายนอก
ความอ่อนล้าของร่างกาย
ความไม่สมบูรณ์แบบแห่งการกระทำนั้น
จนกว่าเวลาจะหมด หมดเมื่อไหร่ ไม่มีใครรู้ แต่แน่นอนมันมีขีดจำกัด
มีขนาดวัดได้ กำหนดไม่ได้
สร้างสรรค์ได้ สร้างใหม่ไม่ได้
เดินไปข้างหน้าได้ ย้อนหลังไม่ได้
ระบุเวลาได้ เคลื่อนย้ายไม่ได้
มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้ แต่เผาได้
นี่แหล่ะ มันคือเวลาของผม เวลาของเรา เวลาของทุกคน
ได้แต่หวังว่า ชีวิตนี้จะไม่ได้เป็นปกปักษ์ กับใคร กับช่วงเวลาน้อยนิด ที่พึ่งแสวงหา
ความสุขนี้ ขอมีความสุขด้วยตัวเอง แม้จะเป็นคนที่ตัวเองเรียกว่า คนวางเพลิงเวลา ก็ตาม
สวัสดี..............................
